تکنیک درمان آلرژی ها با ان ال پی

شفا دادن آلرژی با ان‌ال‌پی‌ان‌ال‌پی روشی را برای رویارویی با آلرژی پدید آورده است. این روش هنگامی بیشترین تأثیر را دارد که بیمار به یک ماده ویژه و قابل‌ اشاره آلرژی داشته باشد. این شیوه به ‌دست رابرت دیلتز، تیم هالبوم135 و سوزی اسمیت136 نوآوری شده است.پیش از آموزش این روش به شما هشدار می‌دهیم: آلرژی می‌تواند بسیار خطرناک و حتی مرگ‌آور باشد. این روش جایگزین شیوه‌های درمانی پزشکی نیست، بلکه قصد همکاری با آن‌ها را دارد. اگر شک و تردید دارید، بهتر است آن را به‌کار نبرید.

روش درمانی ان‌ال‌پی بر پایه قلاب‌سازی دوباره برای دستگاه ایمنی همراه با از هم گسستن حلقه‌های ارتباطی بین محرک (ماده آلرژی‌زا) و پاسخ (واکنش آلرژیک) است. ما این روش را به‌گونه‌ای آموزش خواهیم داد که گویی شما به کس دیگری کمک می‌کنید.نخستین گام، همدلی است. برداشت‌ها و تجربیات بیمار را پاس بدارید. قرار است شما با همکاری هم، واکنش آلرژیک را دگرگون کنید. گام بعدی، ساختن یک قلاب برای آفرینش احساس راحتی و آسایش است. از او بخواهید درباره موقعیتی بیندیشد که در آن به او احساس راحتی و آسایش دست داده است. به او کمک کنید حالتی را بیابد که با واکنش‌های آلرژیک او ارتباطی نداشته باشد. هنگامی که توانستید از روی چهره و شیوه تنفس او پی ببرید راحت و آسوده است، با دست‌تان جایی از بازوی او را به‌آرامی لمس کنید. این قلابی لمسی برای راحتی و آسودگی است. به او بگویید هرگاه این تماس آهسته را روی بازویش احساس کند، به او یادآوری خواهد کرد که به این حالت راحتی و آسودگی بازگردد و به او اطمینان دهید می‌تواند در هر لحظه از مراحل اجرای این روش در آن حالت فروبرود.این حالت را با پرت کردن حواس آن شخص دگرگون کنید. اکنون دوباره در همان جای پیشین بازوی او را لمس کنید و ببینید آیا راحت و آسوده می‌شود یا نه. می‌توانید از خود او بپرسید. این کار را آنقدر تکرار کنید تا تماس دست شما با بازوی او، او را در آن حالت آسودگی فروببرد. اکنون شما راحتی و آسودگی را به تماس دست خودتان با بازوی او قلاب زده‌اید و دیگر مطمئنید که هرگاه وی در ادامه راه احساس ناراحتی کند، می‌توانید او را به آن حالت راحتی و آسودگی بازگردانید. این قلاب اضطراری «نجات» است.

در گام بعد، از او بخواهید واکنش آلرژیک «سبکی» نشان دهد تا بتوانید ببینید این واکنش چگونه است. از او بخواهید موقعیتی را که در معرض ماده آلرژی‌زا قرار می‌گیرد، توصیف کند. به تغییرات در شیوه تنفس، رنگ پوست و به‌ویژه اشک چشمان او توجه کنید. این‌ها نخستین نشانه‌های بروز واکنش آلرژیک‌اند. در ‌ان‌ال‌پی این کار به «واسنجی»137 واکنش‌ها معروف است، زیرا شما با مشاهده دقیق واکنش‌های آلرژیک، حالت آلرژیک را می‌سنجید و بنابراین می‌توانید آن را بازشناسید.پس از اینکه واکنش آلرژیک را مشاهده کردید، حالت او را دگرگون کنید. برای او لطیفه‌ای بگویید، حواس او را پرت کنید و از او بخواهید بدنش را تکان دهد.گام بعدی، توضیح دادن اشتباهی است که دستگاه ایمنی بدن مرتکب می‌شود. به او بگویید مواد آلرژی‌زا خطرناک نیستند و دستگاه ایمنی بدن کار پاسداری از او را به‌خوبی انجام می‌دهد، اما با واکنش نشان دادن به محرکی بی‌خطر. این دستگاه می‌تواند بدون اینکه نیازمند نشان دادن چنین واکنش‌های افراطی به آن ماده ویژه باشد، همچنان از بدن پاسداری کند. دستگاه ایمنی این واکنش را یاد گرفته و اکنون هنگام آن است تا واکنشی تازه و فراخور‌تر را فراگیرد. سپس، به ماده آلرژی‌زا با نام «آن ماده» به جای «آن ماده آلرژی‌زا» اشاره کنید. با دادن نام جدید به آن ماده، او در این‌باره به‌گونه‌ای تازه و متفاوت خواهد اندیشید. به او از پژوهش‌هایی که در حوزه دانش پزشکی درباره دستگاه ایمنی بدن انجام شده است، از پیچیدگی و شگفت‌انگیزی این دستگاه و از توانایی شگرف آن در آموختن از تجربیات بگویید. اگر موردی سراغ دارید، چند نمونه از کسانی را که آلرژی‌شان خوب شده است، نام ببرید.

گام بعدی کمی وقت‌گیر است. در این گام باید مشخص شود که سود پنهان آلرژی چیست. آلرژی‌ها به ما سود هم می‌رسانند. آن‌ها می‌توانند تعیین کنند چه بخوریم، به چه کسی حالتی دوستانه داشته باشیم و برای تعطیلات کجا برویم. آلرژی‌ها به ما کمک می‌کنند از برخی موقعیت‌های اجتماعی دوری جوییم. آلرژی‌ها می‌توانند برای مهار کردن دیگران یا جلب توجه آنان به‌کار روند. شاید داشتن آلرژی به دود سیگار، شیوه‌ای برای پیش‌گیری از سیگار کشیدن دیگران بدون نیاز به بر زبان آوردن این خواسته باشد. از همین رو، کسی که دچار آلرژی است باید در کنار معالجات پزشکی دست به اقداماتی بزند. پس از درمان آلرژی، شاید او نیازمند سر و سامان دادن به زندگی، اتخاذ تصمیمی مهم، تغییر برنامه غذایی و جلب توجه دیگران به روشی متفاوت باشد. اگر به چنین چیزهایی پرداخته نشود، به احتمال قوی آلرژی از سر جایش یک وجب هم تکان نخواهد خورد.این گام را با طرح پرسش «اگر بتوان به این موضوع … (رژیم غذایی، موقعیت اجتماعی و غیره) به‌گونه‌ای رضایت‌بخش پرداخته شود و شما از این نظر تأمین شوید، آیا آلرژی را دور خواهید انداخت؟» ادامه دهید. به هر گونه شک و تردیدی در آهنگ صدای او گوش فرادهید و تنها هنگامی گام آینده را بردارید که با همسازی کامل «بلی» را بگوید.سپس ماده‌ای را بیابید که بتوانید به کمک آن دستگاه ایمنی بدن را از نو شرطی کنید. از او بخواهید درباره ماده‌ای بیندیشد که بسیار شبیه به آن ماده آلرژی‌زاست، ولی در او واکنش آلرژیک پدید نمی‌آورد. برای نمونه، شاید او به نیش حشرات به‌جز نیش مورچه‌، یا به گرده علف‌ها و نه به گرده گیاهان آلرژی داشته باشد. از او بخواهید در حالتی پیوسته، خاطره‌ای را درباره تماس با این ماده بی‌ضرر به یاد آورد. به شیوه تنفس‌، رنگ چشم‌ها و رنگ پوست او، در جست‌وجوی هرگونه واکنش آلرژیک توجه کنید و اگر واکنش آلرژیکی را در او یافتید، ماده بی‌ضرر دیگری را پیدا کنید.پس از اینکه نمونه خوبی از آن ماده بی‌ضرر را یافتید و او به‌گونه‌ای پیوسته در دل خاطره تماس با آن ماده جای گرفت، با لمس کردن جایی از بازوی او با دست‌تان، قلابی برای آن بسازید. حواستان باشد این بار جای دیگری از بازوی او را لمس ‌کنید که با جای قلاب اضطراری نجات متفاوت است. این قلاب جدید را «قلاب کمکی» می‌نامیم.اکنون نوبت آن است تا به دستگاه ایمنی آن شخص بیاموزید به ماده آلرژی‌زای پیشین همان‌گونه واکنش نشان دهد که به ماده بی‌ضرر مشابه واکنش نشان می‌دهد. آن ماده آلرژی‌زا، قلابی برای ایجاد واکنش‌های آلرژیک بود و در اینجا شما به جای آن، قلاب جدیدی برای ایجاد واکنش‌های خنثی و بی‌اثر جایگزین خواهید کرد. هنگام انجام دادن این کار باید مراقب واکنش‌های آلرژیک او باشید. بنابراین از او بخواهید خودش را در پشت یک پرده پلاستیکی ببیند و از این تصویر گسسته باشد. بخواهید این پرده را به اندازه کافی ضخیم و خالی از هوا کند تا مواد آلرژی‌زا راهی به درون نیابند. اکنون با تماس دست‌تان با بازوی او، قلاب کمکی را به‌کار گیرید و از او بخواهید خود را در این سوی پرده و در کنار مواد آلرژی‌زا ببیند. قلاب کمکی را همچنان نگه دارید، او را زیر نظر داشته باشید و در صورت بروز هرگونه نشانه‌ واکنش آلرژیک، دست از کار بکشید.پس از اینکه توانست بدون نشان دادن واکنش آلرژیک خود را در تماس با ماده آلرژی‌زا ببیند، کارتان پایان یافته است. در حالی که همچنان قلاب کمکی را نگه داشته‌اید، کم‌کم او را دوباره با تصویر پیوسته کنید. از او بخواهید آن پرده را ذوب و ناپدید کند. سپس بخواهید تصویر خودش را، که او را در این سوی پرده در کنار ماده آلرژی‌زا راحت و آسوده نشان می‌داد، روی خودش بکشد به‌گونه‌ای که او و آن تصویر در زمان کنونی با هم یکی شوند.سرانجام، نتیجه کارتان را آزمایش کنید. بدون به‌کارگیری قلاب کمکی از او بخواهید خود را در کنار ماده آلرژی‌زا تصور کند و هرگونه واکنش آلرژیک پیشین را بررسی کنید. اغلب، واکنش‌های آلرژیک یا دیگر پدید نخواهند آمد یا بسیار جزئی خواهند بود.سپس از او بخواهید خود را در زمان آینده در کنار ماده آلرژی‌زا تصور کند. این واپسین آزمایش است و در ‌ان‌ال‌پی به آن «همگامی با آینده» می‌گویند. در این آزمایش، به کمک واکنش‌های جدیدی که در یک موقعیت فرضی در زمان آینده رخ می‌دهد، شما آمادگی ذهنی آن شخص را می‌سنجید. در اینجا باید سخت مراقب هرگونه واکنش آلرژیک پیشین باشید.بهترین کار این است که آزمایش را در صورت امکان و موافقت بیمار با همسازی کامل، با ماده آلرژی‌زای واقعی انجام دهید. اگر واکنش آلرژیک پیشین شدید بوده باشد، باید بسیار هشیار باشید و احتیاط کنید.

در اینجا به چکیده گام‌های این تکنیک اشاره می‌کنیم:

1. یک قلاب «نجات» بسازیداز شخص دچار آلرژی بخواهید خاطره لذت‌بخشی را به یاد آورد. یادآوری این خاطره را به لمس بازوی او قلاب بزنید. این حالت را دگرگون کنید.

2. نشانه‌های آلرژی را واسنجی کنیداز او بخواهید تصور کند در حضور ماده آلرژی‌زا قرار دارد. نشانه‌های آلرژی (تر شدن چشم‌ها، تغییر رنگ پوست و تغییرات تنفسی) را واسنجی کنید تا هر دو بتوانید آن‌ها را بازشناسید. این حالت را دگرگون کنید.

3. اشتباه دستگاه ایمنی را توضیح دهیدتوضیح دهید این اشتباه چگونه انجام می‌شود و چه پژوهش‌هایی در این‌باره انجام شده است.

4. به دنبال پیامدهای گسترده‌تر آلرژی باشیدزندگی او بدون داشتن آلرژی تا چه اندازه متفاوت خواهد بود؟ سود پنهان آلرژی چیست؟ راهی پیدا کنید که بدون داشتن آلرژی این سودمندی‌ها به ‌دست آیند. شاید نیاز باشد شیوه‌های تازه دیگری برای رویارویی با موقعیت‌های تنش‌زا کشف کنید.

5. یک قرینه پیدا کنید این قرینه باید تا جای ممکن به ماده آلرژی‌زا شبیه باشد، ولی واکنش آلرژیک ایجاد نکند. از او بخواهید تصور کند که در خاطره‌ای، به شکل پیوسته، در تماس با این ماده قرار دارد. هیچ اثری از واکنش‌های آلرژیک نباید در او دیده شود. با تماس دست‌تان با بازوی او، برای این حالت یک قلاب کمکی بسازید و تا هنگام پایان یافتن این روند، آن را نگه دارید.

6. از او بخواهید گسسته شودبهترین روش این است که از او بخواهید خودش را در سوی دیگر یک پرده شفاف ببیند.

7. او را وادارید در تصورش به ماده آلرژی‌زا نزدیک ‌شوداو کم‌کم خودش را در این سوی پرده خواهد دید و به ماده آلرژی‌زا واکنش طبیعی نشان خواهد داد.

8. او را دوباره پیوسته سازیداز او بخواهید پرده را از بین ببرد و با خودش پیوسته شود.

9. آزمایش و گام گذاشتن در آیندهاز او بخواهید تصور کند در آینده با ماده آلرژی‌زا تماس پیدا کرده است و هرگونه واکنش آلرژیک او را زیر نظر داشته باشید. اگر لازم و ممکن باشد، به شکل واقعی آلرژی او را با ماده آلرژی‌زای پیشین آزمایش کنید.

این روش، نمونه‌ای بسیار درخشان از کاربرد ‌ان‌ال‌پی در حوزه سلامت و تندرستی است. ‌ان‌ال‌پی دانشی سرتاپا عملی است. همدلی با کسی که به درمان او می‌پردازید، بسیار اساسی است. شما نخست حالت کنونی او را تأیید می‌کنید و سپس حالت دلخواه او را. سپس به بررسی پیامدهای این تغییر می‌پردازید. گام آینده، یافتن منبعی است که به او کمک کند از حالت کنونی به حالت دلخواهش تغییر یابد. سرانجام او را آزمایش می‌کنید و به آینده گام می‌گذارید. این شیوه هنگامی موفق از آب درمی‌آید که بیمار به اهداف ویژه خود دست یابد. شما در عمل او را قادر می‌سازید به کمک نیروی افکارش در دستگاه ایمنی خود تأثیر بگذارد و با واژه‌هایی که به‌کار می‌برید بر افکار او تأثیر می‌گذارید. واژه‌ها بسیار قدرتمندند. آن‌ها به شیوه تفکر ما درباره تندرستی‌مان شکل می‌بخشند.